Ο θάνατος της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν δεν πρέπει να μείνει αναπάντητος. Μας αφορά όλους και όλες

Ιούλ 03, 2019kokkiniotisΕργατικό Κίνημα0

---

Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου
Ο τραγικός θάνατος της αποκλειστικής νοσοκόμας Γκαϊανέ Κασαρτζιάν στο νοσοκομείο της Νίκαιας δεν ήταν ούτε τυχαίος, όπως έχει ήδη λεχθεί, ούτε «εμπρόθετος και αυτοπροκαλούμενος», όπως οι «ειδικοί» χαρακτηρίζουν την αυτοκτονία. Θα πρέπει να μάθουμε, επιτέλους, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, χαρακτηρίζοντάς τα ως αυτό που πραγματικά είναι και όχι με φραστικά περιτυλίγματα, που συντελούν, αφενός, στο να καταγγέλλουμε τη μια ή την άλλη πλευρά των πραγμάτων και, αφετέρου, να αποφεύγουμε την όποια αναφορά στην πραγματική «αιτία του κακού», συγκαλύπτοντάς την. Και αφού εκφράσουμε «την οδύνη και τον αποτροπιασμό μας», να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Ο θάνατος της Γκαϊανέ ήταν μια δολοφονία, με όχι μόνον έναν αυτουργό, αλλά πολλούς. Μια δολοφονία-προϊόν της συνδυασμένης λειτουργίας των θεσμών που διαχειρίζονται την αναπαραγωγή του κυρίαρχου κοινωνικού συστήματος και της αγοράς εργασίας, με πρόθυμους πάντα εκτελεστές σε όλα τα πεδία (κρατικός μηχανισμός, με τον θεσμικό ρατσισμό του, κρατικός/γραφειοκρατικός συνδικαλισμός κλπ) των επιταγών και απαιτήσεών τους.
Η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν ήταν πάνω από 25 χρόνια στην Ελλάδα και δεν είχε πάρει άδεια παραμονής, ήταν «χωρίς χαρτιά». Υπάρχουν χιλιάδες μετανάστριες και μετανάστες, όπως αυτή, που για πάρα πολλά χρόνια είναι χωρίς άδεια παραμονής, σε μια κατάσταση διαρκούς επισφάλειας, με ιστορίες και βιώματα, συχνά, απερίγραπτης οδύνης, στέρησης, βίας, τρόμου, που καθιστούν αδύνατη την επιστροφή, όση κι΄ αν είναι η ματαίωση και η απόρριψη που εισπράττουν εδώ. Παγιδευμένες/οι και/ή εξαναγκασμένες/οι σε μια σιωπηρή αποδοχή μιας ζωής στο περιθώριο, με μόνες επιλογές αυτές της καθαρίστριας, της φροντίδας ηλικιωμένων, ασθενών και αναπήρων και για ό,τι γενικά μπορεί να αμείβεται φτηνά, χωρίς ασφάλιση κλπ. Με τις ποικίλων ειδών Μανωλάδες διάσπαρτες σε όλη τη χώρα και με το σεξ-εμπόριο να καιροφυλαχτεί για όποιαν, είτε από την αρχή, είτε ύστερα από διαδοχικές ματαιώσεις, δεν θα εύρισκε άλλη διέξοδο επιβίωσης.
Τι φταίει γι΄ αυτή την κατάσταση αν όχι ο θεσμικός ρατσισμός που υπήρχε ανέκαθεν ως στοιχείο της αυτοπροσδιοριζόμενης (στη βάση μιας φαντασιακής κατασκευής) ως «καθαρά ελληνικής ταυτότητας» και του κράτους της, στην υπηρεσία πάντα της κερδοφορίας των ντόπιων (αλλά, εν προκειμένω, και των ξένων, επενδυτών κλπ) μεγαλο-κεφαλαιούχων – μια πολιτική που δεν άλλαξε ούτε με την απερχόμενη, πλέον, «πρώτη φορά αριστερά»;
Και δεν επικεντρώνουμε εδώ στην στρατοπεδική πολιτική για την «διαχείριση» του «προσφυγικού» που εγκαινίασε, κατ’ επιταγήν της ΕΕ, αυτή η δήθεν «αριστερά», καθώς αυτό ξέσπασε σε όλη του την ένταση επί των ημερών της. Μιλάμε για το μεταναστευτικό κύμα ιδιαίτερα από την δεκαετία του 90, από χώρες της Αν. Ευρώπης και των Βαλκανίων.
Είναι από τότε που γυναίκες από την Αρμενία, την Γεωργία, την Ουκρανία κλπ περιμένουν να πάρουν άδεια παραμονής, ενώ το εργατικό τους δυναμικό αρμέγεται κανονικά, ακριβώς μέσω του καθεστώτος της εσαεί μη νόμιμα αναγνωρισμένης, «παράνομης» διαμονής τους. Τα λεγόμενα «δουλεμπορικά κυκλώματα», τα οποία δαιμονοποιούνται από ορισμένους ως μια από τις κύριες αιτίες ή, ενίοτε, και η κύρια, η πρωταρχική «αιτία του κακού», είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία – είναι προϊόν αυτών των κυρίαρχων πολιτικών, το ίδιο όπως και τα κυκλώματα των διακινητών στο προσφυγικό: θα υπήρχαν διακινητές χωρίς κλειστά σύνορα, χωρίς την Ευρώπη–φρούριο; Ποιος/α από τους διαπρύσιους καταγγέλλοντες τα κυκλώματα των διακινητών ως «πρώτη αιτία του κακού» δεν θα έψαχνε να βρει διακινητή προκειμένου να διαφύγει, αν βρισκόταν παγιδευμένος/η στις συνθήκες της πολεμικής και οικονομικής καταστροφής που τους προκάλεσαν αυτοί ακριβώς που σφραγίζουν τα σύνορα;
Κατά τον ίδιο τρόπο, θα υπήρχαν κυκλώματα εκμετάλλευσης της μαύρης, αδήλωτης εργασίας, ιδιαίτερα των ανθρώπων «χωρίς χαρτιά», αν υπήρχε άμεση χορήγηση άδειας νόμιμης παραμονής στους/στις μετανάστες/στριες και εξασφαλισμένη πρόσβαση σε μια κανονικά αμειβόμενη εργασία;
Με τον ίδιο, άλλωστε, τρόπο της μαύρης, αδήλωτης, περιστασιακής εργασίας δεν δουλεύουν πια όλο και μεγαλύτερα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού; Χώρια που πολλές από τις μετανάστριες αποκλειστικές (στο σπίτι, ή στο νοσοκομείο) δεν είναι σε κανένα «κύκλωμα μαύρης εργασίας» – είναι μόνες, με οικογένειες και θραύσματα οικογενειών, με παιδιά, εγγόνια κλπ, και παλεύουν μια ζωή για να επιβιώσουν και ταυτόχρονα να βοηθήσουν, ακόμα και συγγενείς στις χώρες προέλευσης. Παλεύουν μόνες….
Στο χώρο της Υγείας, τώρα, η «αποκλειστική νοσοκόμα» υπήρχε και προ της κρίσης και της δραστικής μείωσης του νοσηλευτικού προσωπικού των νοσοκομείων. Είχε να κάνει, αφενός, με το γεγονός ότι το νοσηλευτικό προσωπικό δεν ήταν ποτέ, από ποσοτική άποψη, όσο πραγματικά χρειαζόταν και αφετέρου, με τον τρόπο της σύλληψης και της άσκησης του ασκούμενου ιατρικού και νοσηλευτικού ρόλου – με μια τάση, όλο και πιο ισχυρή τα τελευταία χρόνια και προωθούμενη από νοσηλευτικές ενώσεις (ΕΝΕ κλπ), συνδικάτα (ΠΟΕΔΗΝ κλπ), για αναγωγή του νοσηλευτικού ρόλου σ’ ένα όλο και πιο αποστειρωμένο «άθροισμα καθηκόντων», κατ΄ εικόνα και ομοίωση ενός ιατροκεντρικού μοντέλου. Σε μια κατεύθυνση όπου η ολότητα του πάσχοντος υποκειμένου χάνεται πίσω από ένα συμπίλημα αυτών που περιγράφονται, ορίζονται και θεωρούνται ως ο επίσημα καθιερωμένος ρόλος, το «αντικείμενο εργασίας» που επιδιώκεται να εκτελείται, σε αντιδιαστολή με αυτά τα οποία ορίζονται ως «εκτός του ρόλου» και, έτσι, εναποτίθενται στην «αποκλειστική νοσοκόμα» – λόγω της κυρίαρχης εκπαίδευσης, κουλτούρας κλπ, που «μας διέπει» και ανεξαρτήτως του επαρκούς, ή (συνήθως) όχι, αριθμού του προσωπικού.
Ετσι, με την επέλαση της κρίσης και των μνημονίων, μεγάλα κομμάτια του κόστους της φροντίδας, ακόμα και στη διάρκεια της νοσηλείας μέσα στα νοσοκομεία, φορτώθηκαν βαθμιαία, όλο και πιο πολύ, στις τσέπες των ασθενών και των οικογενειών τους. Όταν, σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάστηκε ακόμα και σεντόνια και άλλα βασικά είδη να φέρνουν από το σπίτι…. πόσο μάλλον την «γυναίκα που φρόντιζε» τον νοσηλευόμενο στο σπίτι πριν κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο – όπως στην περίπτωση της Γκαϊανέ.
Συχνά, μάλιστα, το να έχεις «αποκλειστική», ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ψυχικά πάσχοντες (σε κλινικές σωματικής ιατρικής των γενικών νοσοκομείων αλλά, συχνά, ακόμα και σε ψυχιατρικές κλινικές), είναι άμεσα συνυφασμένο με την αποδοχή για νοσηλεία (!).
Όταν, λοιπόν, μιλάμε, ιδιαίτερα από την αριστερά, για επαρκώς στελεχωμένο σύστημα υπηρεσιών, καλό θα ήταν να τονίζουμε ότι, σ΄ αυτή την περίπτωση, όχι, απλώς, ότι δεν θα είχαμε ανάγκη τις «αποκλειστικές νοσοκόμες» (και μεταξύ αυτών και τις μετανάστριες), αλλά ότι μεταξύ των νοσηλευτριών που θα στελέχωναν το σύστημα αυτό, θα έπρεπε να μπορούν να είναι και οι μετανάστριες αυτές, που θάπρεπε να έχουν τη νόμιμη άδεια παραμονής τους και το δικαίωμα της πρόσληψης σε μονάδες του συστήματος, το ίδιο όπως και οι ντόπιες.
Και εδώ είναι που η χρόνια ανεπάρκεια και η κρίση του συστήματος μεταφέρεται σ΄ ένα «πόλεμο μεταξύ των φτωχών». Ανάμεσα στις «γνήσιες ελληνίδες αποκλειστικές» (όπως αυτοδιαφημίζονται στις κάρτες που μοιράζουν στην εν δυνάμει πελατεία τους μέσα στα νοσοκομεία), ενάντια στις «ξένες», τις «παράνομες» κλπ. Με τη δημιουργία ενός σωματείου αποκλειστικά «ελληνίδων αποκλειστικών νοσοκόμων» που εκπέμπει ένα ρατσιστικό, έως και χρυσαυγίτικο «άρωμα».
Απέναντι στην επιεικώς εμετική ανάρτηση του Athens Voice, είχαμε τις όχι λιγότερο προβληματικές δηλώσεις μελών του ΔΣ του εν λόγω σωματείου, ότι είχαν αναλάβει έρευνα για την Γκαϊανέ, ότι είχε, υποτίθεται, τέσσερις ασθενείς που φρόντιζε στον ίδιο θάλαμο και ότι είχε ειδοποιηθεί αρμοδίως να φέρει τα χαρτιά της και ότι ήταν το «αδίστακτο κύκλωμα των διακινητών» που την ανάγκασε να διαφύγει και έτσι να πέσει από τα παράθυρο και να σκοτωθεί. Την είδαν, μάλιστα, λένε, να τηλεφωνεί και να μιλά σε έντονο ύφος πριν πέσει, άρα ζητούν να γίνει άρση του τηλεφωνικού απορρήτου ώστε ν΄ αποδειχτεί αυτό που υποψιάζονται (!!!), ότι, δηλαδή, κάποιος την πίεσε να διαφύγει για να μη συλληφθεί (!!!)
Μάλιστα, οι νόμιμες, «γνήσιες ελληνίδες» αποκλειστικές νοσοκόμες είχαν ήδη αναλάβει καθήκοντα χωροφύλακα, στη βάση εγγράφου του Διοικητή του νοσοκομείου, που κοινοποιήθηκε τρεις μέρες πριν το τραγικό συμβάν, το οποίο όριζε πενταμελή επιτροπή Ελληνίδων «νόμιμων» αποκλειστικών νοσοκόμων που, σε συνεργασία με το προσωπικό ασφαλείας του νοσοκομείου, θα αναζητούσε και θα έδιωχνε τις «παράνομες» αποκλειστικές. Είχε προηγηθεί υπουργική απόφαση του Πολάκη, που «ρύθμιζε», υποτίθεται, ζητήματα τα οποία, μεταξύ άλλων, αφορούσαν στην επιλογή των αποκλειστικών νοσοκόμων που γίνονται «αποδεκτές» στα νοσοκομεία και όριζε υπεύθυνους γι΄ αυτό τον διευθυντή της κλινικής, την προϊσταμένη και γενικά τη νοσηλευτική υπηρεσία, από κοινού με το προσωπικό ασφαλείας του νοσοκομείου.
Ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, αν και δηλώνει ότι αντέδρασαν στην ανάληψη από το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου αυτού του ρόλου (είχαν γίνει μάλιστα, όταν εκδόθηκε η απόφαση του Πολάκη, και σχετικές κινητοποιήσεις σε διάφορα νοσοκομεία), ωστόσο δεν είναι αντίθετος στο μέτρο. Απλώς, θέση του είναι ότι πρέπει να το ασκεί το προσωπικό ασφαλείας του νοσοκομείου.
Μάλιστα, μέσα από αυτό το συστατικό του προεδρείου της ΠΟΕΔΗΝ μείγμα ενός στενά καταγγελτικού λόγου (απλώς «λόγου») και άμετρου λαϊκισμού, φαίνεται, σε σχετική ανακοίνωσή τους, ότι βλέπουν πολύ θετικά τον διωγμό των «παράνομων» αποκλειστικών, καθώς, όπως γράφουν, «πριν τρεις μήνες, είχαν γίνει 400 ταυτοποιήσεις σε συνεργασία με την Αστυνομία της Νίκαιας και είχαν σταλεί 30 περιπτώσεις παράνομων αποκλειστικών στα Δικαστήρια»… «Το φαινόμενο των παράνομων αποκλειστικών, συνεχίζουν, είχε καταπολεμηθεί στα πλαίσια του νόμου. Τι μεσολάβησε και βγήκε η παράνομη απόφαση του διοικητή;» Κι αφού παραθέτουν την συνήθη λεκτική πομφόλυγα ότι «με βία και καταστολή δεν επιλύεται το πρόβλημα των παράνομων αποκλειστικών…» (το ‘παράνομων’ χωρίς εισαγωγικά), …. «Χρειάζονται προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού και ο ΕΟΠΥΥ να εγκρίνει την δαπάνη για όλο το 24ωρο των ασθενών που χρήζουν περιποίηση από αποκλειστικές νοσοκόμες»…. καταλήγουν στην σαφή και επίσημη θέση του σωματείου τους που είναι «να ενισχυθεί, παράλληλα, η φύλαξη των νοσοκομείων, προκειμένου να διενεργείται έλεγχος παρουσία της Αστυνομίας» (υπογρ. δική μας). Αυτή είναι η ΠΟΕΔΗΝ.
Η νομιμότητα, για την οποία μιλούν όλοι, κράτος, υπουργείο, θεσμικά σωματεία κλπ, είναι, βέβαια, πολύ επιλεκτική. Το να έλθει η «αποκλειστική», που φροντίζει κάποιον στο σπίτι του, μαζί του για να συνεχίσει την φροντίδα όταν αυτός εισαχθεί για νοσηλεία, και μάλιστα αυτή η «αποκλειστική» να είναι και «ξένη», είναι «παράνομο». Η ελεύθερη είσοδος, όμως, πχ, των ιατρικών επισκεπτών των φαρμακοβιομηχανιών, που αλωνίζουν απρόσκοπτα όλη μέρα όλα τα νοσοκομεία, και που, στη συνάντηση με τους οποίους, ένα μεγάλο μέρος των γιατρών καταναλώνει σημαντικό μέρος του ωραρίου εργασίας του (για την «ποικιλότροπη» χειραγώγησή του στην προώθηση των φαρμακευτικών τους προϊόντων), είναι και «νόμιμο» και, προπαντός, «ηθικό».
Φτάνουμε, λοιπόν, από ένα κράτος
-που αρνείται στις/στους μετανάστριες/ες την νόμιμη άδεια παραμονής (και έτσι στη δυνατότητα για πρόσβαση στην αγορά εργασίας με τα καθιερωμένα ως νόμιμα μέσα),
-και που ακόμα και το κόστος ενός μεγάλου μέρους της νοσοκομειακής νοσηλείας/φροντίδας το μεταφέρει στην τσέπη των νοσηλευομένων και των οικογενειών τους, σε μιαν ανάθεση, από το Υπουργείο Υγείας της (πάλαι ποτέ, πλέον) «πρώτης φοράς αριστεράς» – μέσω και της δεόντως προσαρμοσμένης εφαρμοστικής εγκυκλίου του Διοικητή του νοσοκομείου της Νίκαιας – της αποστολής του «κυνηγού κεφαλών» στις «γνήσιες ελληνίδες» αποκλειστικές.
Ότι ο θάνατος της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν ήλθε μόλις τρεις μέρες μετά την έκδοση της απόφασης του Διοικητή του νοσοκομείου της Νίκαιας, μόνο τυχαίο δεν είναι.
Δείχνει πως ένα ολόκληρο σύστημα, με τους πάντα πρόθυμους υπηρέτες του σε όλα τα επίπεδα και τα πεδία, διέπραξε μια δολοφονία, η οποία δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.
Και όχι απλώς με δακρύβρεχτες και κατ’ εφαπτομένην του πραγματικού διακυβεύματος ανακοινώσεις. Ο θάνατος της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν μας αφορά όλους και όλες.
3/7/2019

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, 21 ΜΑΪΟΥ 2019, 12 μ.μ. - Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Tο νέο νομοσχέδιο για την «ακούσια ψυχιατρική περίθαλψη», που έβγαλε στη δημοσιότητα και προχωράει προς ψήφιση η κυβέρνηση, πίσω από το περιτύλιγμα κάποιων επίπλαστων αλλαγών αναφορικά με τις διαδικασίες της ακούσιας νοσηλείας, εισάγει την θεσμοθέτηση της«θεραπείας στην κοινότητας κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας», γνωστής διεθνώς ως«υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα». Δηλαδή, με γνωμάτευση του ψυχιάτρου, ο χαρακτηριζόμενος ως «ψυχικά ασθενής» θα πρέπει να «συναινεί» στην υποχρεωτική λήψη της φαρμακευτικής αγωγής, με μόνη εναλλακτική, αν δεν υπογράψει ότι «συναινεί», τον ακούσιο εγκλεισμό του σε μονάδα ψυχιατρικής νοσηλείας – και αυτή η «συναίνεση» θα συνοδεύει την έκδοση εισαγγελικής παραγγελίας για την υποχρεωτική λήψη της φαρμακευτικής αγωγής για περίοδο χρόνου που, στην πράξη, παρ΄ όλη την προβλεπόμενη (πολύμηνη) διάρκεια, θα μπορεί ν΄ ανανεώνεται επ΄ αόριστον. 

Οι επιτελείς του Υπουργείου και διάφοροι καλοθελητές των ΜΚΟ ψυχικής υγείας πλασάρουν αυτό το μέτρο σαν μια «κοινοτική» παρέμβαση, επειδή η εισαγγελική παραγγελία θα εκτελείται μέσα στην κοινότητα: το άτομο στο οποίο θα εφαρμόζεται το μέτρο, που θα διαμένει στον όποιο τόπο (επίσημα δηλωμένο) κατοικίας του, θα πρέπει να μεταβαίνει στην υπηρεσία ψυχικής υγείας που θα του έχει οριστεί (ως επί το πλείστον σε εξωτερικά ιατρεία) για να κάνει την μηνιαία (ή και τριμηνιαία) ένεσή του. Σ΄ αυτόν, άλλωστε, το μονόδρομο της φαρμακοθεραπείας ανάγεται και η έννοια της «θεραπείας», που εν προκειμένω χρησιμοποιείται και γενικά επικρατεί στο κυρίαρχο ψυχιατρικό σύστημα. 

Είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια πλήρη διαστρέβλωση και αντιστροφή της έννοιας και της πρακτικής της κοινοτικής παρέμβασης, που, εξ΄ ορισμού, αποκλείει κάθε έννοια καταναγκασμού και επιβολής και είναι συνυφασμένη με τον διάλογο, την επικοινωνία, την διαπραγμάτευση, την συνοδεία, την στήριξη - με μια προστασία συνυφασμένη με τον σεβασμό της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του υποκειμένου. Αντί γι΄ αυτό, έχουμε να κάνουμε με μια διάχυση της καταστολής μέσα στην κοινότητα.

Είναι ένα μέτροεισαγόμενο από χώρες όπου ξεκίνησε η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ψυχική Υγεία, με το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων (ΗΠΑ), τις δραστικές περικοπές και την συρρίκνωση των υπηρεσιών (στην Βρετανία και αλλού) και με διακηρυγμένο στόχο, στο σκεπτικό που οδήγησε σ΄ αυτό το νομοσχέδιο, όχι το πώς θα προχωρούσαμε στην κατεύθυνση του ξεπεράσματος του εγκλεισμού και των ψυχιατρείων, προς ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα υπηρεσιών, αλλά, απλώς, για το πώς θα μειώσουμε, αφενός, τις ακούσιες νοσηλείες (που τώρα είναι στο 65% των εισαγωγών) και, αφετέρου, τα ράντζα στις ψυχιατρικές μονάδες νοσηλείας. Να μειώσουμε, υποτίθεται, τις ακούσιες νοσηλείεςχωρίς ν΄ αγγίξουμε στο ελάχιστο το σύστημα που τις παράγει. Και προπαντός, να μειώσουμε τον χρόνο νοσηλείας και έτσι το κόστος της περίθαλψης των ψυχικά πασχόντων, καθώς, όπως γίνεται και στις χώρες από τις οποίες εισάγεται το μέτρο αυτό, θα μπορεί κάποιος να μην εισάγεται για νοσηλεία, εφόσον του γίνει η «εισαγγελική παραγγελία για θεραπεία στην κοινότητα», ή θα μπορεί να παίρνει πιο γρήγορα εξιτήριο στο βαθμό που θα μπορεί να εκδίδεται αυτή η εισαγγελική εντολή για υποχρεωτική θεραπεία μετά το εξιτήριο. 

Το γεγονός ότι ο στόχος της μείωσης των ακούσιων νοσηλειώναπέτυχε πλήρως στις χώρες προέλευσης του μέτρου, ουδόλως ενδιαφέρει τους επιτελείς του Υπουργείου, καθώς η στόχευση αφορά, πρωτίστως, στην μείωση των εισαγωγών και στο γρήγορο εξιτήριο - όχι μέσω του μετασχηματισμού του «τρόπου λειτουργίας του συστήματος» των υπηρεσιών, αλλά με τις κατασταλτικές πρακτικές να μεταφέρονται και να εφαρμόζονται στον τόπο κατοικίας. Όπως περίπου συμβαίνει με τους κρατούμενους, που εκτελούν την ποινή εκτός φυλακής. Ο ψυχικά πάσχων ως εν δυνάμει εσαεί κρατούμενος, μέσα ή έξω από ίδρυμα.

Η μόνη απάντηση στο υψηλό ποσοστό των ακούσιων νοσηλειών και στην θεραπευτική και κοινωνική εγκατάλειψη των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία θα ήταν η επιδίωξη της δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου και κοινοτικά βασισμένου συστήματος υπηρεσιών, με ταυτόχρονη την αλλαγή του «τρόπου σκέψης και πρακτικής» της κυρίαρχης ψυχιατρικής.

Αντίθετα, το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί μιαν ολοσχερή παλινδρόμηση προς ένα κατασταλτικό έλεγχο της όποιας διαφορετικότητας μέσα στην κοινωνία. Ακυρώνει και τα τελευταία υπολείμματα θεραπευτικότητας, που είχαν απομείνει στην κυρίαρχη ψυχιατρική,με την θεραπεία να μετατρέπεται σε μιαν εσαεί επιβολή, σε μια στεγνά εξουσιαστική πρακτική.

Καλούμε όλες και όλους σε διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Υγείας (Αριστοτέλους 17), την Τρίτη, 21 Μαΐου, ώρα 12 μ.

Να απαιτήσουμε τηναπόσυρση αυτού του νομοθετικού εκτρώματος και την στροφή προς μια πραγματικά κοινοτικά βασισμένη Ψυχική Υγεία, χωρίς καμιά καταστολή, χωρίς καμιάν επιβολή, με ισότιμη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου, για μια χειραφετητική Ψυχική Υγεία.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Θέμα: Σχετικά με την Εισηγητική Εκθεση του Σχεδίου Νόμου για την "Ακούσια Περίθαλψη στην Κοινότητα".

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ 

ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΚΟΥΣΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ»

Στην εισηγητική έκθεση του Σχεδίου Νόμου γα την «Ακούσια ψυχιατρική περίθαλψη», που αναρτήθηκε στη Διαύγεια, στις 8 Μαίου 2019, παρατήρησα ότι χρησιμοποιούνται ως αναφορά δυο δημοσιευμένες εργασίες (στα «Τετράδια Ψυχιατρικής»), στις οποίες υπάρχει το όνομά μου. Μια συλλογική, που παρουσιάστηκε στο 20^οσυνέδριο της ΕΨΕ το 2008 (από μέλη της θεραπευτικής ομάδας του ΚΨΥ Αγ. Αναργύρων) και μια αποκλειστικά δική μου, που επικεντρώνει στο έμπρακτο, τότε, εγχείρημα, μέσω του εν λόγω ΚΨΥ, για μια κοινοτικά βασισμένη παρέμβαση, στην κατεύθυνση της ριζικής αμφισβήτησης του εγκλεισμού και του όποιου καταναγκασμού των χρηστών των υπηρεσιών.

Και γίνεται, μάλιστα, χρήση ενός αποσπάσματος αυτού του κειμένου, που αναφέρεται στην κομβικής σημασίας ανάγκη του ξεπεράσματος «των πρακτικών της ιδρυματικής βίας», ακριβώς στην παράγραφο όπου επιχειρείται η θεμελίωση της νεοεισαγόμενης στην Ελλάδα άκρως κατασταλτικής πρακτικής της «υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα». Διαστρεβλώνοντας, δηλαδή, πλήρως και  συνειδητά, το νόημα του κειμένου στο οποίο παραπέμπει, χρησιμοποιώντας ένα χειραφετητικό θεραπευτικό πρόταγμα ως φύλλο συκής, ως φραστικό περιτύλιγμα της διάχυσης αυτών των ιδρυματικών πρακτικών (του εξαναγκασμού, της θεραπείας ως αμετάκλητα εξουσιαστικής πρακτικής) όχι, πλέον, μόνο μέσα στο ίδρυμα, αλλά μέσα σε όλη την κοινωνία.

Θεωρώ ότι θα γνωρίζουν, όλα τα μέλη της ομάδας που συνέταξαν αυτό το «νέο» νομοθέτημα (που, όπως ανέκαθεν, δεν θ΄ ακουμπήσει στο ελάχιστοτις  ασκούμενες πρακτικές και διαδικασίες παντελούς στέρησης των δικαιωμάτων ψυχικά πασχόντων) ότι, μέσα και από τις συλλογικότητες που λειτουργώ, έχω ταχθεί, εγγράφως και ονομαστικά, διαμετρικά αντίθετοςστην  «υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα». Και μάλιστα, όχι μόνο τώρα που προετοιμαζόταν ως νομοθέτημα αλλά και πριν λίγα χρόνια, όταν τα ίδια τα μέλη της επιτροπής και άλλοι την παρουσίαζαν, πιέζοντας για την εφαρμογή της, μέσα από διάφορα ψυχιατρικά συνέδρια.

Γνωρίζουμε πολύ καλά το «ιστορικό» της «υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα»: από τις ΗΠΑ με την βίαιη απονοσοκομειοποίηση και το πέταγμα των ασθενών στο δρόμο, μέχρι τις γνωστές νεοθατσερικές πολιτικές του Μπλερ στην Μ. Βρετανία, ή και στη Σουηδία (με τις υποχρεωτικές στειρώσεις των ψυχικά πασχόντων μέχρι πριν μερικές δεκαετίες). Σημειωτέον μάλιστα δεν εφαρμόζεται καν (τουλάχιστον ακόμα) σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Στο «πειραματόζωο», όμως, των ποικίλων μνημονιακών και «μετα»-μνημονιακών εφαρμογών, έχει βρει, από καιρού, πρόθυμους οπαδούς. Το επιχείρημα, στην ουσία του και όχι στα φραστικά του σερβιρίσματα, υποτίθεται ότι είναι «η μείωση των ακούσιων νοσηλειών» και, φυσικά, των ράντζων  (με ακόμα πιο γρήγορο εξιτήριο, ή μη εισαγωγή, αλλά με την υποχρέωση, μέσω εισαγγελέα, «να παίρνεις τα φάρμακα σου»-γιατί, φυσικά, «καμιά άλλη θεραπεία δεν υπάρχει»).

Φτωχή σκέψη, ακόμα πιο φτωχό το αποτέλεσμα.Γιατί είναι  γνωστό, εδώ και χρόνια, ότι η «υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα» απέτυχε πλήρως στον διακηρυγμένο στόχο της, που ήταν πάντα η (νεοφιλελεύθερης λογικής) μείωση των ακούσιων νοσηλειών. Στην Αγγλία, πχ, τα ποσοστά των ακούσιων νοσηλειών έχουν φτάσει σε πρωτοφανή ύψη.

Σε κάθε περίπτωση, παρακαλώ πολύ την ομάδα που συνέταξε το νομοσχέδιο, την Δ/νση Ψυχικής Υγείας, τον ΓΓ και ίσως και τον υπουργό τον ίδιο, να αφαιρεθεί το όνομά μου από την εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου.

Δεν επιθυμώ να έχω καμιά σχέση με αυτό το ανοσιούργημα.

8/5/2019

Θ. Μεγαλοικονόμου

Fw: Η επόμενη "εκπαιδευτική συνάντηση" της Πρωτοβουλίας 'Ψ', Παρασκευή, 18/1/2019, στις 19.00, στην "Παναρκαδική" με θέμα τον "Ανοιχτό Διάλογο"

T

Theodoros Megaloeconompu

προς
Πριν από 7 ημέρες

Λεπτομέρειες

----- Προωθημένο μήνυμα -----

Από: Protovoulia Psy <protovoulia.psy@gmail.com>

Θέμα: Η επόμενη "εκπαιδευτική συνάντηση" της Πρωτοβουλίας 'Ψ', Παρασκευή, 18/1/2019, στις 19.00, στην "Παναρκαδική" με θέμα τον "Ανοιχτό Διάλογο"

Συνεχίζοντας τη συζήτηση που έχουμε ανοίξει ως Πρωτοβουλία 'Ψ', σχετικά με τη μετάβαση από την ιδρυματική κατασταλτική ψυχιατρική σ΄ ένα ριζικά εναλλακτικό, κοινοτικά βασισμένο σύστημα ψυχικής υγείας, σας καλούμε στην επόμενη συνάντησή μας, την Παρασκευή, 18/01/2019, ώρα19.00, στην αίθουσα της "Παναρκαδικής", οδός Τζώρτζ 9(κοντά στην πλ. Κάνιγγος) με θέμα: 

«Εμπειρίες από εναλλακτικές ψυχιατρικές πρακτικές διεθνώς: το παράδειγμα του Ανοικτού Διαλόγου»

Θα προβληθεί σχετικό ντοκιμαντέρ και θα ακολουθήσει συζήτηση.

Λίγα λόγια για τον «Ανοικτό Διάλογο»

Στο μακρινό Φινλανδικο Βορρά, πολύ κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, μια ομάδα καινοτόμων οικογενειακών θεραπευτών μετέτρεψαν το παραδοσιακό σύστημα ψυχικής υγείας της περιοχής, το οποίο είχε πενιχρά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας, σε ένα σύστημα που εμφανίζει πλέον τα καλύτερα στατιστικά αποτελέσματα παγκοσμίως για το πρώτο ψυχωτικό επεισόδιο. Οι αρχές τους, σε μια εποχή που δεσπόζουν τα πολυφαρμακευτικά κοκτέιλ και η ακούσια νοσηλεία, αν και ριζοσπαστικές, είναι εκπληκτικά απλές. Συναντούν τους άμεσα ενδιαφερόμενους που βρίσκονται σε κρίση αμέσως και συχνά τους επισκέπτονται καθημερινά μέχρι η κρίση να επιλυθεί. Αποφεύγουν τη νοσηλεία και το επακόλουθο στίγμα προτιμώντας να συναντιούνται στο σπίτι του άμεσα ενδιαφερόμενου και, πιθανότατα το πιο επίμαχο απ’ όλα, αποφεύγουν τη χρήση αντψυχωτικών φαρμάκων όποτε αυτό είναι εφικτό. Δουλεύουν επίσης σε ομάδες γιατί θεωρούν την ψύχωση ένα πρόβλημα που αφορά ανθρώπινες σχέσεις. Συμπεριλαμβάνουν τις οικογένειες των άμεσα ενδιαφερόμενων και κοινωνικά δίκτυα στη θεραπευτική διαδικασία και οι επαγγελματίες δουλεύουν ομαδικά και όχι ο καθένας μόνος του. Επιπλέον, η όλη προσέγγιση εκτιμά την αξία  της φωνής κάθε συμμετέχοντα  στη διαδικασία και κυρίως του άμεσα ενδιαφερόμενου. Τέλος, παρέχουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν μέσα στο Φινλανδικό πλαίσιο δημόσιας ιατρικής περίθαλψης.

Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στις παρακάτω ιστοσελίδες:

 http://open-dialogue.net/ο-ανοιχτός-διάλογος-στο-παρόν-και-το-μέ/?lang=el

https://www.scribd.com/document/90217231/Ανοιχτος-διάλογος-Seikula

Εκδήλωση ιατρείου

 την Παρασκευή, έγινε με μεγάλη επιτυχία η συγκέντρωση του ιατρείου αλληλεγκύης, με θέμα τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον ρατσισμό, ενάντια στην ιατρική καταστολή για μια ιατρική στην υπηρεσία του λαού.Η προσέλευση ήταν πολύ μεγάλη, χρησιμοποιήθηκαν όλες οι καρέκλες που είχαμε και έμειναν και όρθιοι. Έγιναν δύο εισηγήσεις από την συν. Μάτσα, τον συν. Μπουγάτσο και διαβάστηκε κείμενο παρέμβασης από τις ομάδες κοινωνικής δράσης του 18 άνω.Ακολούθησε πολύ πλούσια συζήτηση,για πάνω από 2 ώρες. Ένα από τα σημαντικά ζητήματα που συζητήθηκαν ήταν η αναγκαιότητα της συλογικής δράσης, όχι μόνο σαν έκφραση αλληλεγκύης αλλά και σαν αναγκαιότητα των καταπιεσμένων να εκφραστούν. Στην πραγματικότητα το αίτημα που διακυβέβεται είναι η ίδια η ΖΩΗ.

Η λειτουργία της εργατικής λέσχής, του ιατρείου αλληλεγκύης, η κινηματογραφική λέσχη, το υπό διαμόρφωση του σχολείου αλληλεγκύης, είναι πολυ σημαντικά βήματα συσπείρωσεις της γειτονιάς και ιδιαίτερα των πιο καταπιεσμένων, προϋπόθεση για κοινή δράση.

Μετά την εκδήλωση το γλεντήσαμε πίνωντας το κρασάκι ή την μπύρα μας τραγουδώντας και χορεύοντας.

«"Όχι" στην έξωση του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού»

Την οργή τους εξέφρασαν τρία κοινωνικά ιατρεία/φαρμακεία για το γεγονός ότι το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού οδηγείται σε «ξαφνικό θάνατο». Σε ανακοίνωση που εξέδωσαν υπογραμμίζουν ότι «δεν πρέπει να επιτρέψουμε» να πραγματοποιηθεί αυτό «το έγκλημα», όπως το χαρακτηρίζουν.
Η σχετική ανακοίνωση έχει ως εξής:

Οργή και αγανάκτηση μας διακατέχει, με την γνωστοποίηση, ότι η κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΕ οδηγούν σε ''αιφνίδιο θάνατο'' το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.
Πότε γίνεται αυτό;

• Τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε ως χώρα μια άνευ προηγούμενου ανθρωπιστική και υγειονομική κρίση.
• Τη στιγμή που το ΕΣΥ και οι δημοσιές δομές ΠΦΥ έχουν καταρρεύσει. Ποιος δεν γνωρίζει ότι έχουν ήδη κλείσει 9 δημόσια νοσοκομεία και όλες οι μονάδες ΠΦΥ είναι υποστελεχωμένες από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό;
• Τη στιγμή που οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην υγεία είναι πιστές στο νεοφιλελεύθερο δόγμα ότι η υγεία δεν είναι δημόσιο αγαθό αλλά υπόθεση του ατόμου.

Ποιος δεν γνωρίζει ότι την αποκλειστική ευθύνη για αυτόν τον εφιάλτη που ζουν οι εργαζόμενοι, οι νεολαίοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και οι μετανάστες, έχουν διαχρονικά οι χρεοκοπημένες αστικές κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένης και της αστικής αντιδραστικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ;
Σ' αυτές τις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που πρώτο τους θύμα είναι η χρεοκοπημένη Ελλάδα, δημιουργήθηκαν μορφές αντίστασης στην ανθρωπιστική καταστροφή.
Σε αυτές εντάσσονται και τα αυτοοργανωμένα Κοινωνικά Ιατρεία-Φαρμακεία, που λειτουργούν σε όλη τη χώρα, σε κινηματική βάση και παρέχουν εντελώς ΔΩΡΕΑΝ σημαντικό έργο στον τομέα της ΠΦΥ.
Δομές αυτοοργάνωσης όπου στην λειτουργία συμμετέχουν οι πάντες, από τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, τους αλληλέγγυους, αλλά και τους ασθενείς.
Έρχεται, λοιπόν, σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμένου που πούλησε [?] δωρεάν  το φιλέτο του Ελληνικού και πετάει (''σαν την τρίχα από το προζύμι'') στον δρόμο μια δομή ΠΦΥ, της οποίας το έργο είναι γνωστό πανελλήνια, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα αδηφάγα συμφέροντα των καπιταλιστών επενδυτών.
Χιλιάδες ασθενείς, που δέχτηκαν και δέχονται δωρεάν τις φροντίδες του ΜΚΙΕ, τους πετάνε ουσιαστικά στα σκουπίδια.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να πραγματοποιηθεί το έγκλημα του ''ξαφνικού θανάτου''.   
-  Να κινητοποιήσουμε όλους τους κατοίκους της περιοχής ενάντια στην εγκληματική απόφαση.
-  Να παραμείνει και να λειτουργεί το ΜΚΙΕ εκεί που βρίσκεται..Είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση και ο τοπικός δήμος να παράσχουν δωρεάν, εάν αυτό επιθυμεί το ΜΚΙΕ, νέα αξιοπρεπή στέγη.
-  Όλα τα Κοινωνικά Ιατρεία να κάνουν καμπάνια στα προάστια και τους δήμους της χώρας που δραστηριοποιούνται, ενάντια στο κλείσιμο του Ιατρείου του Ελληνικού.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ/ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΙΛΙΟΥ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ/ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Κ.ΠΑΤΗΣΙΩΝ/ΑΧΑΡΝΩΝ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ/ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ

Συμμετέχουμε στην κινητοποίηση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

(Αριστοτέλους 17)

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 18 ΜΑΙΟΥ 2018, 12.30 μμ.

 

Η ‘ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ’ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

το κείμενο κάλεσμα είναι το παρακάτω:

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ‘ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ  ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ’

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 18 ΜΑΙΟΥ, 12.30 μμ

 

Με την Ψυχική Υγεία σε κατάρρευση και την ψυχιατρική πρακτική, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, να γίνεται ανεξέλεγκτα κατασταλτική, το Υπουργείο Υγείας ετοιμάζει, ως απάντηση, την εισαγωγή και εφαρμογή και στην Ελλάδα, της «υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα».

Με εισήγηση ψυχιάτρου και εντολή εισαγγελέα, η/ο «ασθενής», που θα πρέπει να έχει δηλώσει αρμοδίως την ακριβή της/του διαμονή (όπως οι κρατούμενοι με έκτιση ποινών εκτός φυλακής), θα λαμβάνει υποχρεωτικά την φαρμακευτική  της/του αγωγή – διαφορετικά, θα εισάγεται σε ψυχιατρική κλινική με την διαδικασία της ακούσιας νοσηλείας. Μια ζωή, δηλαδή, σε διαρκή επιτήρηση και έλεγχο.

Μια ακόμα «επιτροπή σοφών» του Υπουργείου - σαν αυτές που μας έφτιαξαν την λεγόμενη «διοικητική μεταρρύθμιση, αλλά και το «ειδικό ψυχιατρικό τμήμα» (φυλακή) για τους «ακαταλόγιστους ασθενείς» - η οποία, αυτή τη φορά, συγκροτήθηκε σε σκοπό να «μειώσει» τις ακούσιες νοσηλείες, που ανέρχονται στο 65% περίπου των εισαγωγών (με την παρέμβαση πάντα της αστυνομίας), βρήκε σαν μόνη απάντηση  (που ήταν, βέβαια, και οδηγία τω Βρυξελλών) την διάχυση των κατασταλτικών πρακτικών και εκτός ψυχιατρικής μονάδας : με την  θεσμοθέτηση της εν δυνάμει και ανά πάσα στιγμή μεταφοράς των πρακτικών του ψυχιατρείου μέσα στην κοινωνία.

Πρόκειται για μια πρωτοφανή κατασταλτική μετάλλαξη των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, στη βάση της κυρίαρχης βιολογικής ψυχιατρικής και της αγαστής συνεργασίας της με το βιο-φαρμακοβιομηχανικό σύμπλεγμα και τα ενέσιμα σχήματα που αυτό προωθεί στην αγορά - και, μέσω της κυρίαρχης ψυχιατρικής, στο σπίτι της/του κάθε ασθενούς, ή και εν δυνάμει ασθενούς. 

Σ΄ ένα τόπο όπου η ψυχιατρική μεταρρύθμιση αποτέλεσε κενό γράμμα, η προετοιμαζόμενη εφαρμογή της «υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα», φαίνεται να προωθείται και ως το υποκατάστατο του στεγνά διοικητικού κλεισίματος των ψυχιατρείων που ετοιμάζουν, με το σύνηθες λεκτικό πυροτέχνημα περί «ολοκλήρωσης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», την ίδια στιγμή που δεν διατυπώνεται καμία αμφισβήτηση των ασυλικών πρακτικών, δεν ανοίγει καμία συζήτηση για τις μηχανικές καθηλώσεις, για τους θανάτους στα ψυχιατρεία ως αποτέλεσμα βίαιων πρακτικών, δεν διερευνούνται στο ελάχιστο δυνατότητες πέραν του φαρμακευτικού μονόδρομου. Αντίθετα προωθούνται νεοφιλελεύθερες πολιτικές κλεισίματος ή/και συρρίκνωσης των ψυχιατρείων, πάντα συνυφασμένες με τη μείωση του προσωπικού, την επισφάλεια των θέσεων εργασίας κλπ, προτείνονται διοικητικού τύπου αλλαγές στην κατεύθυνση της περιστολής των δαπανών, της διάλυσης υπαρχόντων θεραπευτικών ομάδων, κατακερματισμού και αναδιάταξης μονάδων χωρίς κανένα θεραπευτικό στόχο.

Ο μόνος τρόπος για να μην περάσουν και να μη βρουν εφαρμογή οι νέες κατασταλτικές νομοθεσίες είναι η αμφισβήτησή τους «από τα κάτω», μέσα από την κινητοποίηση των άμεσα ενδιαφερομένων, ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, οικογενειών, λειτουργών ψυχικής υγείας, κοινωνικών συλλογικοτήτων. 

ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

(Αριστοτέλους 17)

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 18 ΜΑΙΟΥ 2018, 12.30 μμ.

 

Η ‘ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ’ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ